Na początku chciałbym przeprosić, że tak długo zajęło mi napisanie kolejnego wpisu. Codzienne obowiązki oraz „nauka” Ekwadoru mocno mnie pochłonęły, a tutejsza „zimowa” pogoda – deszczowa, gorąca i parna – bywa męcząca. Ale nic, nadrabiam zaległości!
Diecezja Daule, w której obecnie przebywam, 2 lutego obchodziła kolejną, trzecią rocznicę swojego powstania. W dniach 27–29 lutego odbyła się natomiast Asamblea diecezjalna. Czym jest to wydarzenie? To zgromadzenie księży oraz przedstawicieli wszystkich parafii i wspólnot diecezji, odbywające się pod przewodnictwem biskupa. Jego celem jest nie tylko ewaluacja dotychczasowej pracy i planowanie działań na kolejny rok, ale przede wszystkim wzajemne słuchanie, bo przecież Kościół to nie tylko księża.
Choć w polskiej rzeczywistości nie spotkałem się z takim sposobem planowania pracy diecezji, to wydarzenie bardzo mnie poruszyło i zafascynowało. Może kiedyś zobaczę inne, jeszcze lepsze metody, ale na ten moment to spotkanie jest dla mnie wyjątkowym doświadczeniem. Z Parafii w której pomagam był ksiądz proboszcz, troje katechistów i ja. Wśród zdjęć zobaczycie też identyfikator z moim “nowym tutejszym imieniem”, które już znacie z innego wpisu, ale piszę, żeby nie było zaskoczenia 🙂 Ale to nie koniec, po zakończeniu spotkania diecezjalnego, każda parafia miała za zadanie organizację takiego spotkania w ramach parafii. Na tymże spotkaniu zgromadzili się katechiści ze wszystkich wspólnot należących do parafii. Nadmienię, że do naszej wspólnoty należą 24 kaplice i 5 grot (ich spis możecie zobaczyć na jednym ze zdjęć).
Szukając w pamięci podobnego doświadczenia z polski wracałem myślami do Kongresu Ruchu Apostolstwa Młodzieży, który odbył się w Rzeszowie w 2022 roku. Dlaczego? Ponieważ tam, wraz z wspaniałymi duszpasterzami z Krakowa i Przemyśla, również staraliśmy się stworzyć przestrzeń do dialogu – nie tylko dla kapłanów, ale przede wszystkim dla młodych ludzi, tworzących tą wspólnotę. Myślę, że słuchanie siebie nawzajem zawsze ma wielką wartość. Obyśmy chcieli z tego często korzystać w naszych wspólnotach, począwszy od naszych rodzin, przyjaciół, znajomych, aż po wspólnotę Kościoła i tego zgromadzonego wokół Chrystusa i tego poszukującego.
Niech Bóg sprawi, aby owo słuchanie przyniosło owoce dla naszych wspólnot. Niech nauczy nas, szczególnie w tych czasach zamętu, prawdziwie słuchać siebie nawzajem – i niech to przyniesie piękne owoce.
Tobie, który to czytasz: Błogosławię +
ks. Przemek
